ಇರದ ಇರುವಿನ ತಾವು
ಇದ್ದೇನೆ
ಇದ್ದೂ ಇರದಂತೆ ಈ ಜಗದ
ಸಂತೆಯೊಳಗೆ;
ಮಾಗಿಯೂ ಹಣ್ಣಾಗದ ಮಾವಿನ
ಹಾಗೆ.
ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ ಮೂಸಿ
ಹಿಚುಕಿ ಮತ್ತೆ ಇರುವಲ್ಲೇ ಇಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ
ತೂಕಕೂ ಹಾಕದೆ.
ಇಲ್ಲೂ ಇದ್ದೇನೆ
ನೀರಿರದ ಬಾವಿಯೊಳಗಿಳಿಬಿಟ್ಟ
ಕೊಡದ ಹಾಗೆ;
ಮೇಲೆ ಯಾರೋ ಎಳೆದೆಳೆದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕುಕ್ಕರಿಸುತ್ತಾರೆ;
ಕತ್ತಿಗೆ ಸುತ್ತಿದ ಹಗ್ಗ ಮತ್ತಷ್ಟು
ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಉಸಿರು ಕಟ್ಟುತಿದೆ.
ಸ್ವಂತದ ಹೊಟ್ಟೆಯಲಿ
ಬಾಡಿಗೆ ಗರ್ಭ;
ಬೆಳೆಯುತಿದೆ
ಅನು ದಿನವೂ ಚೂರೇ ಚೂರು.
ಆಗಾಗ ಬಂದವಳು ಹೊಟ್ಟೆ ಮುಟ್ಟಿ
ಮೈದಡವಿ ಚಿಲ್ಲರೆ ಕಾಸು ಕೈಗಿಟ್ಟು
ಇಷ್ಟಗಲ ನಕ್ಕು ನೋವ ನೇವರಿಸಿ
ಹೊರಡುತ್ತಾಳೆ ಅಸಲೀ ತಾಯಿ.
ಅಳುವ ಮಗುವ
ಮೈ ಮರೆಸಿ ಮಲಗಿಸಿ ಸಂತೆಗೆ
ಹೋದ ಓ ತಾಯಿಯೇ ! ಬೇಗ ಮರಳು.
ಹಸಿದ ಮಗುವಿನ ಅತ್ತು ದಣಿದ ಕಣ್ಣು
ಹೊಸಿಲ ಒಳ ಹೊರಗೇ ಆಡುತಿವೆ.
ಹೇಗಿದ್ದೀ ..!?
ಎಂದು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಕೇಳದಿರು ಓ ಇವಳೆ!
ನನಗೂ ಅನುಮಾನವಿದೆ ನಾನು
ಹೇಗಿರುವಿನೆಂದು
ಅರ್ಧರ್ಧ ಬದುಕುತ್ತ ; ಇನ್ನರ್ಧ ಸಾಯುತ್ತ !
-ಎಲ್ವಿ, ಬೆಂಗಳೂರು
—–