ಭೀತಿ – ನನ್ನ ರೀತಿ..
ನನ್ನ ನಿಗೂಢವಾದ ಗುಪ್ತ ಲೋಪದಲ್ಲಿ
ಭಯಗಳೆಂಬ ನೀಲಿ ನೆರಳುಗಳು
ತಂಗಾಳಿಯಂತೆ ತೇಲುತ್ತವೆ,
ಅವು ನನ್ನ ಸಂಕೀರ್ಣ ಚಿಂತನೆಗಳ
ನೆಲೆಗಳಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿ, ಕಾಡುತ್ತವೆ.
ಏನು ನಡೆಯಬಹುದು, ಏನಾದರೂ ನಡೆದರೆ,
ನಡೆಯದಿದ್ದರೆ,
ಈ ಎಲ್ಲಾ ಭಯಗಳ ನಡುವೆ,
ನಾನು ಇನ್ನೂ ಏನನ್ನು ಸಾಧಿಸಿಲ್ಲ..
ಭೀತಿಯ ಬರುವಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆದರಿಕೆ,
ಇದು ನನ್ನ ಸಂಕೀರ್ಣ ಗ್ರಹಿಕೆಗಳ ಬೀಡು,
ಈ ಅನುಭವಗಳು ನನ್ನನ್ನು
ಹೊಸ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುವ ಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ನಾನು ಹೊಸಬ ಎಂದು ಭಾವಿಸೋಣ,
ಹಲವು ಬಾರಿ ಅದೇ ಸ್ಥಿತಿಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದೇನೆ,
ನೋವು ಅನಿವಾರ್ಯ, ಆದರೆ ಬಾಧೆ ಐಚ್ಛಿಕ..
ನಾನು ಜೀವಿಸಿದೆ,
ಎಲ್ಲಾ ಭಯಗಳನ್ನು ಉಪೇಕ್ಷಿಸಿ,
ಭಯವೆಂಬ ವಸ್ತುವಿಗೆ ಕಿರೀಟ ತೊಡಿಸಿ,
ಅದರ ಆಟಿಕೆಯೇ ನಾನಾಗಿದ್ದೆ,
ಆದರೆ, ಈಗ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ,
ಭಯದ ಕೊನೆ ಉಸಿರಿನವರೆಗೂ
ಅದು ಮರೆಯಲಾರದ ಹೆಸರು.
ಅದು ಅದರಂತೆಯೇ ಇರಲಿ,
ಆದರೆ ನಾನು ಈ ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಹಂಚಲು ಯತ್ನಿಸಬಾರದಿತ್ತು,
ಏಕೆಂದರೆ ಹತ್ತಿರದವರು ಅದನ್ನು ಶಸ್ತ್ರವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಮತ್ತೆ ನಾನು ಭಯದ ಕೊಳದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದೇನೆ,
ಆದರೆ ನಾನು ಈಗಾಗಲೇ ಅದಕ್ಕೆ ರೂಢಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ,
ಮತ್ತೆ, ನಾನು ಈಜಿ ನನ್ನ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳ
ಕಡಲತೀರಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದ್ದೇನೆ.
ಅದು ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನನ್ನು
ನನ್ನದೇ ವಿರೋಧಿ ಚಿಂತನೆಗಳಲ್ಲಿ
ತೊಡಗಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದೆ,
ನಾನು ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೋಟೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ,
ಅದು ಭಯಗಳಿಂದ ಬೇಕಾದ ಮುಕ್ತಿಯ ಕೋಟೆ,
ಆದರೆ ಆ ಕೋಟೆ ಭ್ರಮೆ,
ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಯಾವತ್ತಿದ್ದರೂ ಕುಸಿಯಬಹುದು,
ಮತ್ತೆ ಏಳುವುದು ಮಾತ್ರ ಬದುಕುಳಿಯುವ ಮಾರ್ಗ,
ನಾನು ಯಾವುದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಮಾಡಬೇಕು,
ನಾನು ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ,
ಮತ್ತೂ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು..
ಸಮೀಪದವರು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ,
ಆಗಾಗಲೇ ನಾನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.
ಹೌದು, ನಾನು ಕೀಳಿನ ಮನುಷ್ಯ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸಿದಾಗ,
ಇತರರಿಗೆ, ನಾನು ಭಯಪಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ
ಎಂಬುವುದಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆಗಳೇ ಇಲ್ಲ,
ಅದು ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದರೆ ಅಲ್ಲವೇ?
ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವರು ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾರೆ,
ಹಾಗೆ ನಾನು ಕೂಡ..
ನಾನು ದ್ವಾರಪಾಲಕ ರಾಕ್ಷಸನಾಗಿ
ಮಾರ್ಪಾಡಾಗಲು ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತೇನೆ,
ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನನ್ನು ನಾಶಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಪ್ಪಿಲ್ಲ,
ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ಪರಮಾವಧಿಯ ಪ್ರತಿಶೋಧ,
ನನಗೆ ಬೆಳೆಯಬೇಕು, ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬೇಕು, ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಳ್ಳಬೇಕು,
ಎಲ್ಲಾ ಇತರ ವಿಚಾರಗಳು ಭ್ರಾಂತಿಗಳು ಆಗಿದ್ದರೂ
ಅವು ಇದ್ದವು.
ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಿಡಿ ಉಂಟುಮಾಡಿ,
ಅದನ್ನು ಅಗತ್ಯ ಉಪಕರಣಗಳಿಂದ ಕಾದಿಸಿ ಮುಟ್ಟಿಸಿ,
ಕೊನೆಗೆ ನಾನು ನನ್ನಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ಇನ್ನಷ್ಟು ಭಯಗಳನ್ನು ಕರಗಿಸುವುದು ಅಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು,
ಅದು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು
ಅವಶ್ಯಕವಾಗಿತ್ತು..
-ಅಮೋಘವರ್ಷ ಪಾಟೀಲ, ಕ್ಯಾಸನೂರು
—–