ಅನುದಿನ‌ ಕವನ:೩೨೨, ಕವಯತ್ರಿ:ಡಾ.ಕೆ.ಎನ್ ಲಾವಣ್ಯ ಪ್ರಭ, ಮೈಸೂರು, ಕವನದ ಶೀರ್ಷಿಕೆ: ಬೆಳದಿಂಗಳಾದವಳು….

ಬೆಳದಿಂಗಳಾದವಳು….

ಮೋಡ ಕರಗಿ ಎಡಬಿಡದೆ ಸುರಿವ ಮಳೆ
ಮೈಕೊರೆವ ತಣ್ಣನೆಯ ಚಳಿಯ
ಕಾರ್ತೀಕದ ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ಕಾರ್ಗತ್ತಲಲ್ಲೂ
ಅವನ ನೆನಪಿನಪ್ಪುಗೆಯಲ್ಲಿ
ಒರಗಿ ಕರಗಿ ಬೆಚ್ಚಗಾದವಳು….

ಬೀಸುವ ಥಂಡಿಗಾಳಿಗೆ ಹೊಸ್ತಿಲದೀಪ
ಆರದಂತೆ ಅಂಗೈಲಿಡಿದು ಕಾಯುತ್ತಾ
ಕತ್ತಲಲ್ಲೂ ಕಣ್ಣನೆಟ್ಟು , ಎದೆಯೊಳಗೆ
ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಕಿಡಿಯ ಮತಾಪು ಹೊತ್ತಿಸಿದವಳು…

ಕಗ್ಗತ್ತಲ ಹೆಗಲ ಕಂಪೌಂಡಿನುದ್ದಕ್ಕೂ
ನೂರು ಪಿಸುಮಾತಿನ ಕತೆಯ ಸಾಲಲ್ಲಿ
ಮಳೆಯ ಕಂಬಳಿಯೊಳಗೆ ಅವಿತು
ಕಾಡುವ ಚಂದಿರನದ್ದೊಂದೇ ಹಠ….
ಬೆಳದಿಂಗಳ ಮೊಗ ತೋರುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು

ಮುಖಮರೆಸಿ ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದು ಕೂತ ಚಂದ್ರನನ್ನು
ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳಕ ಹಿಡಿದು ಈ ಸರಿರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೂ
ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಾಳಿವಳು….
ಹುಡುಕುತ್ತಾ ತಾನೇ ಬೆಳದಿಂಗಳಾದವಳು…

ಅರೇ….ಮುದ್ದು ಪೆದ್ದು ಚಂದಿರ ಎಲ್ಲಿದ್ದೀ ನೀನು?
ಕರುಣೆಯಿಲ್ಲವೇ? ಇವಳು ನಿನ್ನಂತರಂಗದ ಕಣ್ಣು….

-ಡಾ. ಕೆ.ಎನ್. ಲಾವಣ್ಯ ಪ್ರಭ, ಮೈಸೂರು
*****