Category: ಅನುದಿನ ಕವನ

” ನನ್ನಿರುವಿಕೆ ನಾ ಮರೆತ ಸಮಯ.!” ನಾ ಹಾಡಾಗುತ್ತೇನೆ.. ನೀ ನನ್ನ ಒಲವ ಹಾಡಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಪಲ್ಲವಿಯಾದಾಗಲೆಲ್ಲ.! ನಾ ನವಿಲಾಗುತ್ತೇನೆ… ನೀ ನನ್ನ ಮನದಿ ಕಲ್ಪನೆಯ ಕನಸಿನ ಕಣ್ಣಾದಾಗಲೆಲ್ಲ.! ನಾ ಕೋಗಿಲೆಯಾಗುತ್ತೇನೆ… ನೀ ಮಾಮರದ ಚಿಗುರಂತೆ ನಲ್ಮೆ ನೀಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ.! ನಾ ಜಿಂಕೆಯಾಗುತ್ತೇನೆ..…

ಕ್ಷಮಿಸಿ ಇದು ಕವಿತೆಯಲ್ಲ! ಅಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ಅವರದೇ ವೇದಿಕೆ ಮಾತು, ಕಥೆ, ಕವಿತೆ ಗೋಷ್ಠಿ ಎಲ್ಲವೂ ಮಾನವೀಯತೆ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಸಮಾನತೆ ಎಂದೆಲ್ಲ ಬೊಬ್ಬಿಡುತ್ತಾರೆ ಎಲ್ಲಾ ಕೇವಲ ದಿಖಾವ ಅಷ್ಟೇ ಬಿಡಿ, ಅವರೇ ಇರುತ್ತಾರೆ ಈಗ ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ನಾವು, ನಮ್ಮವರು ನಮಗೆ ಬೇಕಾದವರಷ್ಟೇ…

ಇಂದು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅನ್ನವೇ ಬೇಯುತ್ತಿಲ್ಲ, ಮನಸುಗಳು ಮಾತ್ರ ಕುದಿಯುತ್ತಿವೆಯಲ್ಲ…! ಅಡುಗೆ ಮನೆ, ಸದಾ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಇರುತ್ತೆ. ಫೋನಿಂದ ಕೂತಲ್ಲಿಗೆ ಊಟ ತಿಂಡಿ ಬರುತ್ತೆ…! ಮನೆಗಳಾಗುತ್ತಿವೆ ಮಹಡಿಗಳಿಂದ ಎತ್ತರ , ಎತ್ತರ… ಮನಸ್ಸುಗಳೇ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಹತ್ತಿರ , ಹತ್ತಿರ…! ಸಂತೋಷ ಏನೆಂಬುದಕ್ಕೆ…

(ಬಿ)ಸಾಕಬೇಕಾದ ಕವಿತೆ ಆ ಸಂಜೆ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಆದ ಭೆಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ರಮಿಸಿಕೊಂಡು ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತೆಲ್ಲೊ ಇದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯಿತು ಇನ್ನಾರದ್ದೊ ನೆನಪಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗಿಲ್ಲುತಿದ್ದ ಏನೋ‌ ಹದದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಮೆಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದ ತಿಳಿಯದವಳಂತೆ ತಳುಕು ನಟಿಸುವುದು ಮೊದಲಿಂದಲೂ ಸಿದ್ಧಿಸಿದ ವಿದ್ಯೆ…

ಅಳು-ನಗು ಬಾಲಕನಿದ್ದಾಗ ನಾನೂ ಭೋರಾಡಿ ಅತ್ತಿದ್ದೆ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿನ ಆಟಿಕೆಗಳಿಗಾಗಿ ಜಾತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿನ ಬಲೂನುಗಳಿಗಾಗಿ ಗೂಡಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿನ ಪೆಪ್ಪರ್ ಮಿಂಟ್ ಗಳಿಗಾಗಿ ರಸ್ತೆಯೂ ನಿಬ್ಬೆರಗಾಗಿ ನೋಡುವಂತೆ ಚೀರಾಡಿದ್ದೆ ಇದೀಗ………. ಅದರಂತೆಯೇ ಭೋರಾಡಿ ಅಳಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ ಬಲೂನಿನ ಗಾಳಿ ಕರಗಿಹೋದಂತೆ ಹೋದ ಅಪ್ಪನ ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ ಕಾಲಗರ್ಭದಲಿ ಸೇರಿದ ಪೆಪ್ಪರ್…

ಪ್ರಶ್ನಿಸಬೇಕು, ಆದರೆ…! ಪ್ರಶ್ನಿಸಬೇಕು ಎಲ್ಲಾ ಒಳಿತು-ಕೆಡುಕುಗಳನ್ನೂ ಬಂದ, ಸ್ವೀಕಾರ ಮಾಡಿದ/ ಮಾಡದೆಯಿರುವ ಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಬೇಕು; ಹಿತವೆನಿಸಿದ, ಅನಿಸದೇಯಿರುವ ಅಂಶಗಳನ್ನೂ ಇದ್ದಂತೆ ತಲೆಯಾಡಿಸಿಯೇ ಹೋದರೆ, ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ ಬಗೆಯೂ ಅಹಿತಕರ ಎಂದೊಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಅನಿಸೇ ಅನಿಸುವುದು… ಕ್ರಾಂತಿಗಳುಂಟಾಗಿದ್ದು ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕಿದ ಗಳಿಗೆಯನ್ನು ಮರೆಯಲಾಗುವುದೇ…

ಗಜಲ್ ಮನವೇಕೊ ದುಗುಡದಿ ಮುಳುಗಿ ಸೊರಗುತಿದೆ ಅವನಿಗಾಗಿ ತನುವೇಕೊ ಮುದುಡಿ ಮೂಲೆಗೆ ಒರಗುತಿದೆ ಅವನಿಗಾಗಿ ಪ್ರಾಣಪಕ್ಷಿ ದೇಹವನು ಬಿಡುವುದೊಂದೆ ಬಾಕಿ ಉಳಿಯಿತೇಕೆ ಅನುರಾಗ ತೊರೆದು ಹೃದಯವಿದು ಮರುಗುತಿದೆ ಅವನಿಗಾಗಿ ಚಣಮಾತ್ರವೂ ಅಗಲಿರದೆ ಕಳೆದಿರುವ ದಿನಗಳು ಲೆಕ್ಕಕ್ಕಿಲ್ಲ ವಿನಾಕಾರಣ ಜೀವ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ತಿರುಗುತಿದೆ…

ಪದ್ಯ ಪದ್ಯ ಅಷ್ಟು ಅಲುಗಾಡಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತದೆಯೇ.? ಅವನ‌ ದರ್ಭಾರಿನ ಅಂಗರಕ್ಷನಿಗೂ ಅವನ ಪುಂಕಾನುಪುಂಕ ಭಾಷಣ ಸಾಕಾಗಿದೆ. ದೆಹಲಿಯ ಗದ್ದುಗೆಯ ಗೋಡೆಯ ನಡುವೆ ಸಣ್ಣ ಬಿರುಕು ಹುಟ್ಟಿದೆ, ಆದರೂ ಸುರಕ್ಷಿತವೆಂಬ ಪದಗಳಿಗೇನು ಕಡಿಮೆ‌ ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಪದ್ಯ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ ಅವನ ಹಾಡಿಹೊಗಳಿಕ್ಕಲ್ಲ ಬದಲಿಗೆ…

ಹೀಗೇ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ…… ಹೀಗೇ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ…. ಎಲ್ಲೋ ಸುತ್ತಾಡಿ ಏನೋ ಹುಡುಕಾಡಿ ಒಂಟಿ ಗುಡ್ಡದ ನೆತ್ತಿ ಏರಿ ನೆಟ್ಟನೆ ಕಾಲೂರಿ ಹಾಸಿ ಹರಡಿದ ನೀಲ ಮುಗಿಲ ನೋಡಿ ಮುಗಿಲೆ ನಿನಗಿಲ್ವೆ ಯೋಚನೆಯ ಕಾಡಾಟ ಎಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ತು ಈ ನಿರಾಳತೆ ಎಂದು ಕೇಳುವಾಸೆ ಹೀಗೇ…

ಕೆನ್ನೆಯ ಮೊಡವೆಗಳು ಕವಿತೆಗೆ ರೂಪಕಗಳು! ಬರೆದ ಪತ್ರಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಹರಿಯಬಹುದು; ಕೊಟ್ಟ ಮಾತುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮರೆಯಬಹುದು; ಮನದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಭಾವನೆಗಳ ಹರಿಯಲಾದೀತೆ? ನಿನ್ನೆಡೆಗಿನ ನನ್ನ ಒಲವನ್ನಿಡಿದು ಮುರಿಯಲಾದೀತೆ? ಈ ನನ್ನೆದೆಯ ಹಾಡುಗಳ ಹೂಳಲಾದೀತೆ? ನಿನ್ನೆಸರ ಜಪಿಸುವ ಹೃದಯಕಂಪನ ತಡೆಯಲಾದೀತೆ? ನಿನ್ನ ಮದರಂಗಿ ಪಾದಗಳ ಹೆಜ್ಜೆ…